De val van mijn moeder
Auteur; Natasja van Oorschot, gepubliceerd op 5-4-2016
In het tv programma ‘De wereld draait door’, werd dit boek aangeprezen als boek van de maand maart 2016. Aangezien ik me juist aan het inlezen was op het onderwerp valincidenten bij ouderen, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het boek verteld chronologisch het verhaal van de moeder van de schrijver. De 88 jarige moeder, Mevrouw Beekman, komt in zorg na een valpartij.
In eerste instantie leek het boek alleen maar te gaan over de mis communicatie en organisatie in de zorg. Als zorgverlener zijn situaties (helaas) herkenbaar. Het leuke is dat je de personages beter leert kennen. Ondanks tegenslag en gezondheidsproblemen blijven ze zichzelf. De zoon blijft opkomen voor het belang van zijn moeder. Ook moet ik met schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik ook ongevraagd advies geef. Ook maken we gebruik van vakjargon zoals het woord; zorgplan. Ik kan me goed voorstellen dat mevrouw Beekman zegt; “floep op”. Oftewel donderop. Mevrouw Beekman is kwetsbaar gezien haar gezondheidsproblemen. Wel is ze een krachtige persoonlijkheid die zich positief opstelt en daardoor ook steun geeft aan anderen. Ze is een ster in begripvol luisteren en hummen. Iedereen kan zijn verhaal bij haar kwijt, ook slechthorend zijn heeft zo zijn voordelen. Het is een gemakkelijk humoristisch boek. Opgedeeld in 60 korte hoofdstukken, brokstukken genoemd. Leuk om te lezen ter ontspanning en zo weer eens stil te staan bij het perspectief van onze oudere medemens en de familie.
Auteur: Ernst Timmer
Uigeverij: Prometheus
ISBN: 978904463037
Een documentaire van Klara Van Es l 2010 l 87’ & 52’ l Nederlands gesproken
Verdwaald in het Geheugenpaleis is een debuutfilm van Klara Van Es. Het is de eerste documentaire over leven met dementie doorheen de ogen van een groep mensen met dementie. Ze wonen samen in een flat genaamd Iduna, onder continu begeleiding en verzorging. Dit is een wat ongewone leefgroep van De Bijster, een woonzorgcentrum voor mensen met dementie in Essen, bij Antwerpen. De acht bewoners van Iduna bevinden zich in – wat wetenschappelijk geldt als – de eerste fase van de ziekte. De film vertelt de levensverhalen van zij, voor wie dementie het enige is wat hen samenbrengt.
Bron: http://www.adirector.eu/perspagina-geheugenpaleis.html
Auteur; Kayleigh Verhoeven, gepubliceerd op 04-04-2016
Samen met drie vriendinnen kijk ik naar de documentaire, ik ben benieuwd wat we te zien gaan krijgen. Ieder van ons kijkt door andere ogen naar de documentaire; Janneke, 25 jaar, studeert aan de PABO en geeft les aan de basisschool, Linda, 26 jaar werkt in de functie van helpende binnen kleinschalig wonen voor mensen met dementie in verschillende fasen, Vivian 27 jaar, heeft onlangs haar eigen bedrijf gestart en werkt als grafisch vormgeefster, haar oma wordt steeds meer vergeetachtig.
We hebben allen onze eigen reden om naar de documentaire te willen kijken maar we hebben één gezamenlijk doel: mensen met dementie beter begrijpen.
Tijdens het kijken spreken we met elkaar over wat we zien, woorden als; confronterend, mooi, realiteit in beeld, ongeremd en openhartig passeren elkaar.
We zijn geraakt door het zien van hoe bewustzijn en onbewustheid samen vallen in één moment voor deze groep mensen.
We worden meegenomen in de verwardheid van de bewoners van Iduna, meegenomen in hun verhaal en gevoelens die daarbij horen.
Na de film staan we in mijn keuken en spreken het nog eens na, we zijn in de war van de film, we weten niet goed hoe we moeten plaatsen wat we gezien hebben en vragen ons het doel van de film af.
Na een stilte en elkaar aan te hebben gekeken begrijpen we dat die verwardheid precies het doel is van de film, laten ervaren hoe deze mensen met dementie verward zijn.
De volgende vraag komt daardoor bij Vivian naar boven. "Maar ze leken meestal erg op hun gemak?" "Ja klopt" zeg ik, "deze mensen wonen in een omgeving welke beschermd en begrensd is maar waarin zoveel kenmerken zitten van de omgeving waarin ze zijn opgegroeid dat het een veilige haven is. Ze leven in het hier en nu, iedere dag een vast ritme wat houvast biedt ".
Deze film heeft impact op me gemaakt, ik realiseer me nu des te meer dat de ziekte deze mensen veranderd. Dit is ongetwijfeld moeilijk voor henzelf wanneer ze dit besef nog hebben maar des te moeilijker voor de mensen die dicht bij hun staan, dochters, zonen, kleinkinderen maar ook de verzorgers om hen heen.
De film geeft beeld aan mensen met dementie welke in een toestand zitten waarin het leven dagelijks precies hetzelfde is, het patroon zich steeds herhaald, en hoe moeilijk het is wanneer dit wordt opgeschud door een onvoorziene verandering zoals de overplaatsing van een groepsgenoot. Kleine details worden prachtig gefilmd en zijn heel herkenbaar voor mij als zorgprofessional.
Janneke: "Meeste indruk maakte denk ik het afscheid van onze favoriete Granny. Dat ze haar koffer inpakt en wat de andere dames daarover zeiden. Meest verhelderend vond ik dat de psychologe verschillende oefeningen deed met vragen zoals 'welke dag is het vandaag?' en 'onthoud de volgende drie woorden'.
Linda: "Om te zien dat de mensen het goed hadden. Tevreden waren ook al weten sommigen dat ze Alzheimer hebben. Er worden veel activiteiten gedaan zoals zwemmen, dans avonden, samen koken en koffie drinken. Geheugen testen met de mensen. Op mijn werk is dit niet zo intens als het lijkt in de documentaire, dit is een gemis".
Vivian: "Wat me het meest bij is gebleven de scene in het bubbelbad".
Vrouw 1: Ik hou van dansen.
Vrouw 2: Ja! Dat hebben we gisteren nog zo fijn gedaan samen.
Vrouw 1: Huh, nou dat weet ik niet meer.
Vrouw 2: Oh, dat geeft niet, want ik weet het nog.
"Dat vond ik een prachtig moment, daarin zie je het groepsgevoel, het niet alleen zijn en samen de lasten dragen op een heel positieve manier".